‘Een uurtje buiten doet wonderen’

De wandelclub van Coloriet Laarhof bestaat al jaren en draait inmiddels helemaal zelfstandig. Iedere woensdag om twee uur staan de vrijwilligers klaar. ‘We wandelen meestal met vijf of zes bewoners, allemaal met een rollator of rolstoel,’ vertelt Richt Jansen, die al negen jaar meeloopt. ‘Na afloop drinken we samen een kop koffie. Het zijn kleine dingen, maar het maakt echt verschil.’ Ook Ineke Wels is al jaren betrokken. Als oud-verpleegkundige weet zij als geen ander hoe belangrijk persoonlijke aandacht is. ‘Sommige bewoners willen eerst niet mee. Maar als ze terugkomen, stralen ze. Dan denk ik: daar doe ik het voor.’ Inmiddels wandelt ze al zo’n twintig jaar mee. ‘Ik vind het heerlijk. Voor de bewoners, maar ook voor mezelf. Je bouwt een band op en bent lekker in beweging.’ De vrijwilligers zijn goed op elkaar ingespeeld. ‘We lachen wat af onderweg,’ zegt Richt. ‘En als het regent wijken we uit naar het winkelcentrum. Alleen bij storm of stortregen blijven we binnen en doen we een spelletje.’  

Altijd vrolijker
Anneke de Lange-Wendels is mantelzorger en sinds kort vrijwilliger. Haar man woont in Coloriet Laarhof. ‘Ik ga elke dag even bij hem langs en besloot me aan te melden bij de wandelgroep. Als we eropuit gaan, neem ik mijn man eigenlijk altijd mee. Ik vind het belangrijk, want anders blijft hij binnen zitten.’ Hoewel haar man in het begin vaak geen zin heeft, verandert dat onderweg. ‘We maken grapjes, praten wat en als we thuiskomen is hij altijd vrolijker.’ Anneke helpt inmiddels ook bij andere activiteiten, zoals snoezelen. Dat is een rustige activiteit waarbij bewoners op een ontspannen manier worden geprikkeld met bijvoorbeeld licht, geluid of aanraking. Ze vindt het fijn dat ze haar rol als mantelzorger op deze manier kan combineren met vrijwilligerswerk. ‘Het helpt mij ook: ik ben onder de mensen, doe iets goeds en hou die connectie met mijn man.’ Tuurlijk is het soms intensief. Er zijn dagen dat ik moe ben, maar dit geeft me energie. En als ik zie hoe mensen ervan opbloeien, weet ik waarvoor ik het doe.’  

Goud waard
Wat begon als een initiatief van de welzijnscoach, is nu een goed draaiend clubje vrijwilligers. En dat is belangrijk, want bewoners zitten niet altijd vanzelf klaar. ‘Soms liggen ze nog te rusten of zijn ze het vergeten. We gaan ze altijd even ophalen en helpen met de voorbereidingen,’ zegt Richt. ‘Inmiddels weten we wie er graag mee wil en soms proberen we ook nieuwe bewoners enthousiast te maken.’ De dames hopen dat meer mensen zich aanmelden als vrijwilliger. ‘Je moet het gewoon een keer proberen,’ zegt Anneke. ‘Je krijgt er zoveel voor terug. Een glimlach, een hand, een mooi verhaal.’ Voor Ineke werkt het twee kanten op: ‘Het geeft mijn week structuur en iets om naar uit te kijken.’ Richt knikt: ‘Je merkt het aan alles. Niet alleen de bewoners knappen ervan op, maar wij ook!’  

Klein gebaar  

Het wekelijkse wandelmoment laat zien hoe krachtig kleine gebaren kunnen zijn. Een rondje om, een praatje onderweg, een luisterend oor. ‘Soms gaat er iemand mee die heel onrustig is,’ zegt Ineke. ‘Na de wandeling zie je vaak rust en ontspanning. Zo bijzonder.’ Of, zoals Richt het zegt: ‘Het is zo simpel. Maar het werkt.’