Ik ben Jolanda, vrijwilliger bij Coloriet de Sfinx

‘Ik heb altijd al gezegd dat ik vrijwilligerswerk wilde doen, maar ik wist niet zo goed wat. Als het maar niet iets vast was.’ Jolanda schiet in de lach. ‘En nu ben ik elke woensdagochtend op de Tamarisk te vinden. Die vastigheid vind ik eigenlijk heel prettig, merk ik. Ik voel me daardoor meer verbonden met de cliënten en collega’s.’

Meteen op haar gemak

Ze kijkt iedere week uit naar de woensdagochtend. ‘Ik vind het een leuke afwisseling naast mijn werk als secretaresse. Mijn kinderen zitten op school en zo besteed ik mijn vrije ochtend heel goed. Het is echt heel leuk om te doen. Ik kan het iedereen aanraden! Er wordt vaak gedacht dat vrijwilligerswerk door “oudere” mensen wordt gedaan, maar iedereen met een uurtje tijd (over) is van harte welkom.’

Jolanda begon in september 2020 als vrijwilliger en voelde zich vrijwel meteen op haar gemak. ‘De collega’s zien je echt als een gelijke en dat vind ik bijzonder. Zij zijn tenslotte de professionals. Ik zie ook hoe druk ze het hebben, de zorg is zo ondergewaardeerd, dus zorg ik ook een beetje voor hen. Dan vraag ik: “Heb je al ademgehaald vandaag?” En zet ik even een lekker kopje koffie en schuim ik wat melk op. Dat wordt gewaardeerd.’

Bloemen plukken

‘De Tamarisk is zo’n leuke groep met heel lieve mensen. We doen ook veel spelletjes en sommige bewoners zijn echt heel fanatiek. In het begin liet ik tijdens een potje pesten een meneer nog wel eens winnen, maar al snel merkte ik dat hij super fanatiek is. Heel leuk! Ik vind het heel mooi dat ik er voor ze kan zijn. Toen mijn oma dementie kreeg, vond ik het moeilijk om haar zo achteruit te zien gaan. Ik ging minder naar haar toe, omdat ik de stress en angst in haar ogen zag omdat ze me niet meer herkende. Dat wilde ik haar besparen. Voor haar heb ik niet zoveel kunnen doen, nu kan ik dat wel doen voor anderen. Dat vind ik fijn.’

Dat geeft een goed gevoel. ‘Ik vind het fijn dat ik echt iets voor de cliënten kan doen. Even lekker naar buiten, bijvoorbeeld. Laatste plukte een bewoner van 95 jaar een bloemetje voor me. Mét gestrekte benen! Of die mevrouw die ik troostte nadat ze slecht wakker was geworden. Ze was zo bang. Ik stelde haar gerust en bleef herhalen dat ze echt veilig was. Uiteindelijk kalmeerde ze en voelde ze zich veilig. Zo’n mooi moment of een glimlach, maakt mijn hele dag goed.’