Ik ben Mariet, vrijwilliger bij Coloriet de Sfinx

“We doen van alles met de cliënten: een spelletje, knutselen, tekenen, puzzels en raadsels oplossen, muziek luisteren en liedjes zingen. Meestal zijn we in de woonkamer bezig, maar met mooi weer gaan we natuurlijk lekker naar buiten. Verder help ik mee met gezellige avondjes en uitjes. Daarnaast ben ik voorzitter van Stichting de Sfinx. Deze stichting zamelt geld in voor de inrichting van de woonkamers en belevingstuin die er met de uitbreiding bijkomen. Sfeervolle woonkamers en een tuin die een feest is voor de zintuigen, maken het leven van (toekomstige) bewoners aangenamer.”

Altijd al lokaal betrokken

“Ik ben als volslagen leek binnengekomen, ik was niet bekend met dementie en ik heb ook geen familie in De Sfinx zitten. Het was een beetje een verborgen wereld voor me. Wel was me een affiche opgevallen waarop om vrijwilligers gevraagd werd. Toen zei ik tegen mijn vriendin: “Als ik dat in december weer zie, dan loop ik naar binnen!”. Ik had nog geen goede voornemens voor het nieuwe jaar -daar komt vaak niets van terecht- dus ik nam me voor dit eens 2 maanden te doen. En zo zijn we een paar jaar verder, vind ik het hartstikke leuk en doe ik van alles met veel enthousiasme en plezier.”

“Ik woon sinds 1990 in Zeewolde en heb mij, naast mijn gezin en werk, altijd lokaal ingezet. Ik wil graag betrokken zijn en als vrijwilliger ben ik dat én draag ik ook nog bij. Door de kinderen was dat jarenlang vooral op school en de sportvereniging. Maar mijn beide zonen leiden nu hun eigen leven. Sinds mei heb ik ook een kleinzoon, wat helemaal fantastisch is natuurlijk. En nu houd ik mij dus met ouderen bezig. Het valt me op dat kinderen en ouderen met dementie eigenlijk best overeenkomsten hebben: in de uitspraken en in de onbevangenheid.”

Laten we het ook een beetje leuk maken aan het eind

“Mensen met dementie zijn net zo goed opa’s, oma’s, vaders en moeders. Zij kunnen ook gewoon vertellen over (klein-)kinderen en dingen die ze (vroeger) hebben meegemaakt. Ik zie ze echt als mens en dat is ook mijn manier van met ze omgaan: om wie ze zijn. Ik weet – gelukkig – niet hoe het is om geheugenproblemen te hebben, maar ik zie wel dat als je deze mensen echt betrekt bij de gang van zaken dat er dan veel meer uit ze komt.”

“Ik vind het zelf heel erg leuk als een cliënt hartelijk kan lachen. Als ze benoemen hoe mooi het knutselwerk waar we mee bezig zijn aan het worden is. Hoe een bewoonster smakelijk eet en mij dan een compliment geeft omdat ik gekookt heb. Als mensen zichtbaar genieten van een cabaretavond die ik aan elkaar praat. Dit soort dingetjes, met persoonlijk contact en interactie, zijn heel belangrijk voor ze. Het brengt betrokkenheid en vrolijkheid in hun leven. We willen toch allemaal dat het leven ook een beetje leuk is? Deze mensen hebben een heel leven achter de rug, laten we het óók een beetje leuk maken aan het eind.”

“Zo ga ik ook om met de mindere momenten. Cliënten kunnen ook weleens hun dag niet hebben. Met begrip en een grapje haal ik dan de angel eruit. Mensen met dementie kunnen soms heel passief zijn. Dan probeer ik ze toch zo ver te krijgen dat ze meedoen of meegaan. Zelf wat doen is goed voor je, anders roest je nog vast op die stoel! Eén van de minste dingen is toch wel als een bewoner overlijdt. Dat is verdrietig. Je krijgt snel een band – ook met de familie van cliënten – met zo’n kleine groep. Het verlies wordt wel met heel veel zorg begeleid door Coloriet en ook de vrijwilligers krijgen de ruimte om afscheid te nemen.”

De bijdrage van vrijwilligers is echt belangrijk

“Mijn huidige vrijwilligerswerk is dus heel divers, ik vind het leuk dat dat kan bij Coloriet. Er wordt ook echt geïnvesteerd in vrijwilligers door bijvoorbeeld het aanbieden van workshops. De samenwerking met de zorgmedewerkers is heel goed en fijn. Als vrijwilliger verleen je geen zorg, maar geef je vooral aandacht aan de cliënten. Dat is je bijdrage en deze is net zo belangrijk voor bewoners. Wat nog leuk is om te vertellen: de vrijwilligers van Coloriet de Sfinx hebben in april jongstleden een wisseltrofee ontvangen voor hun inzet. Dat is de jaarlijkse vrijwilligersprijs van de PvdA Zeewolde. Echt heel leuk zo’n waardering!”

“Ik hoop dat er meer bekendheid komt bij iedereen over dementie. Wat is dementie eigenlijk? En dan niet vaktechnisch uitgelegd en met de focus op wat iemand niet meer kan, maar dat het juist ‘de mens’ laat zien en wat nog wél kan. Hoe ga je om met mensen met dementie? Onbekend maakt onbemind. Dat merk ik echt. Ik probeer zelf namelijk ook wel eens vrijwilligers te regelen voor als we een grote groep hebben bij een uitje. Als ik vriendinnen vraag of ze mee willen gaan dan krijg ik te horen: “Niets voor mij hoor!”. Ze zijn gewoon een beetje huiverig voor wat ze zullen aantreffen, net als ik eerst was. Ik probeer het dan praktisch te maken: “Ga je dan mee om de rolstoel te duwen?”. Dat willen ze vaak wel en dan blijkt het helemaal niet ‘eng’ te zijn, maar eigenlijk best wel leuk. Wat ik graag zou willen meegeven aan potentiële vrijwilligers? Ga het gewoon eens een keer ervaren voor jezelf!”